In het begin
stond het bidden voor het zielenheil van de overledene centraal.
Het bidprentje was een oproep om te bidden voor het zielenheil van de overledene. De achtergrond was het in de Middeleeuwen onstane geloof in het bestaan van een vagevuur, een soort tussenvorm tussen hemel en hel, waarin zondige zielen werden gezuiverd om uiteindelijk toch in de hemel terecht te komen. Via het gebed konden de nabestaanden het zuiveringsproces gunstig beïnvloeden.
Door het bidprentje kon je de herinnering bewaren aan de overledene.
Het bidprentje was een middel voor het verdienen van aflaten voor de overledene en voor de gebruiker van het prentje.
In de jaren 60 van vorige eeuw, verandert het denken over de dood. Het bidden voor het zieleheil maakt plaats voor de nagedachtenis.
Het bidprentje dient nu vooral als herinnering aan de overledene bij de nabestaanden, meestal met een levensbeschrijving van de overledene, soms ook met een persoonlijk woord van de overledene.
|